Τσιγαρόσημο και ρακόσημο!
Από τον Πάνο Ιατρέλλη
Στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια στη Βρίσα ήταν ένας Πρόεδρος της Κοινότητας που τα έτσουζε κάθε βράδυ. Για να βγάλεις ένα πιστοποιητικό από την Κοινότητα τότε ακολουθείτο η παρακάτω διαδικασία.
Πήγαινες στο Γραφείο την αίτηση με το χαρτόσημο. Το βράδυ σου έφερνε ο κλητήρας το πιστοποιητικό ανυπόγραφο και έλεγε: Δώσε το «τσιγαρόσημο» και πήγαινε στο τάδε καφενείο που είναι ο Πρόεδρος για να βάλεις το «ρακόσημο» και να στο υπογράψει.
Έδινες ένα τσιγάρο στον κλητήρα (τσιγαρόσημο) και πήγαινες στον Πρόεδρο στον οποίο αφού πρώτα κερνούσες ένα ούζο ή ένα δραμάκι (εικοσιπέντε δράμια ούζο) στο υπέγραφε σφραγίζοντάς το με τη σφραγίδα της Κοινότητας που είχε πάντα στην τσέπη του.
Καλο για ανεκδοτο μονο που τα πραγματα δεν εχουν καμια σχεση με την πραγματικοτητα,ναι την σφραγιδα την κρατουσε στη τσεπη, αλλα οχι για το ρακοσημο αλλα γιατι δεν ηξερε γραμματα και δεν εμπιστευοταν κανεναν.Αν καποιος τον κερνουσε (για το ευχαριστω) ειναι αλλος λογος.Περιμενα ομως ο προαναφερθης προεδρος να μνημονευθει για τα εργα που εκανε και οχι σαν ανεκδοτο γιατι ειναι αδικο για εναν ανθρωπο που εβαλε υποθηκη την περιουσια του στην τραπεζα να παρει δανειο για λογαργιασμο της κοινοτητας, και οχι μονο. Εγραψε γραμμα στους βρισαγωτες στην Αμερικη και εστειλαν χρηματα, και ολα αυτα τα χρησιμοποιησε για να φερει το νερο στο χωριο περιπου το 1947-49.Καλο ειναι λοιπον σημερα εμεις να πουμε ο θεος να αναπαυσει την ψυχη του.