Ένα σωματείο που αδράνησε

Διάφοροι σύλλογοι και σωματεία(κάθε μορφής) δημιουργούνται σε ένα τόπο με όρεξη και μεράκι και προσφέρουν στα μέλη τους και στην τοπική κοινωνία με βάση το καταστατικό τους. Κάποια απ’ αυτά  μακροημερεύουν,  μεταβιβάζονται από γενιά σε γενιά, αποτελούν εργαλεία προώθησης ιδεών, εθίμων αλλά και συμφερόντων. Τα περισσότερα όμως έχουν μικρή διάρκεια ζωής και ύστερα από λίγα ή περισσότερα χρόνια αδρανούν.

Σε κάθε χωριό υπάρχουν τέτοια παραδείγματα και η αναφορά τους δημιουργεί θλίψη όταν η αδράνεια έχει οδυνηρά αποτελέσματα (π.χ. ένας Συνεταιρισμός) ή νοσταλγία όταν η ύπαρξή του φορέα που αδράνησε συνδέεται με τρόπους ζωής που άλλαξαν ή δεδομένα που μεταβλήθηκαν.

Ένα τέτοιο σωματείο στη Βρίσα ήταν η “ΕΝΩΣΙΣ ΕΡΓΑΤΟΤΕΧΝΙΤΩΝ ΚΕΡΑΜΟΠΟΙΩΝ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΠΟΛΙΧΝΙΤΟΥ”.

Το σωματείο αυτό ιδρύθηκε τη δεκαετία του 80 (με πρωτοβουλία του Ανέστη Γεωργάκα) τότε που τα δυο κεραμοποιεία δούλευαν εντατικά και απασχολούσαν μεγάλο αριθμό εργαζόμενων. Εξασφάλιζε τα δικαιώματα των εργαζόμενων και εκμεταλλεύονταν προς όφελος των μελών του όλες τις παροχές της εργατικής εστίας και άλλων δομών της πολιτείας.

Με το πέρασμα των χρόνων η χρήση νέων μηχανημάτων περιόρισε τον αριθμό των εργαζόμενων και δεν συγκεντρώνονταν τα 20 άτομα που θέτει ως όριο ο νόμος για την αναγνώριση ενός σωματείου. Έτσι το σωματείο αδράνησε.

Στην παρακάτω φωτογραφία ένα απόσπασμα από το πρακτικό της ψηφοφορίας που έγινε για να επιλεγεί σε ποια δευτεροβάθμια συνδικαλιστική οργάνωση θα εντάσσονταν: στο εργατικό κέντρο Μυτιλήνης ή στην Ομοσπονδία ομοειδών σωματείων. (τελικά για την ιστορία το σωματείο εντάχθηκε στο εργατικό κέντρο)

Με την ευκαιρία της αναφοράς μας στους εργαζόμενους των κεραμοποιείων της περιοχής μας, που λειτουργούν εδώ και αιώνες, ως μνημόσυνο όλων όσων έχυσαν τον ιδρώτα τους σ’ αυτά και έχουν φύγει από τη ζωή, δημοσιεύουμε τη φωτογραφία ενός ξένου εργαζόμενου (ως ψήστης) που έφυγε πριν 30 ακριβώς χρόνια με έναν άδικο τρόπο. Πνίγηκε κάνοντας το μπάνιο του στα Βατερά.