Ένας σκελετός

Το σημερινό πρωινό στα βατερά ήταν υπέροχο. Μια ολοκάθαρη φωτεινή ατμόσφαιρα και μια λιακάδα απ’ αυτές που μόνο ο Οκτώβρης ξέρει να δίνει.

Η παραλία παρά το πρωινό της ώρας είχε ένα ζευγάρι που την απολάμβανε. Μερικές δεκάδες μέτρα  πιο πέρα προσπαθούσε κάποιος να σύρει απ’ το ακροθαλάσσι προς το δρόμο ένα σκελετό. Το κάτω μέρος του το είχε τοποθετήσει σε ένα καρότσι μεταφοράς κι με το άλλο χέρι τον κρατούσε απ’ το πάνω μέρος. Φαινόταν ότι κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια ή μεγάλη προσοχή.

Κι όμως πριν 2-3 μήνες ο σκελετός στέκονταν όρθιος. Ήταν όλο λεβεντιά! Απολάμβανε το πανέμορφο περιβάλλον μαζί με δεκάδες λουόμενους. Χαίρονταν την ξεγνοιασιά τους, διασκέδαζε με τα παιχνίδια και τις φωνές της πιτσιρικαρίας (που κοντά του ήταν ακόμα πιο πυκνή και ενθουσιασμένη), βοηθούσε ακούραστα να δροσίζονται οι επισκέπτες, έριχνε και καμιά ματιά σε ότι …όμορφο κυκλοφορούσε.

Τώρα όμως αποσύρεται. Σέρνεται πάνω στην αμμουδιά αφήνοντας πίσω του ένα αυλάκι σαν την ουλή μιας πληγής. Ξέσκεπος, έχασε και την αξία του αλλά και τη συντροφιά του.Κανείς δε τον πλησίαζε τόσο καιρό, καμιά φωνή δεν τάραζε την ανία του, κανείς δεν αποζητούσε τη δροσιά που πρόσφερε.

Γι αυτό αποτραβιέται. Γι αυτό αφήνει να τον μεταφέρουν. Να τον προφυλάξουν απ’ τα μανιασμένα κύματα της βατεριανής νοτιάς ώστε σε λίγους μήνες, το ερχόμενο καλοκαίρι, να στηθεί και πάλι στη θέση του.Να δεχτεί στην κορφή του τη ψάθινη ομπρέλα και να χαρίσει μαζί  της τη δροσιά  σε νέους επισκέπτες της παραλίας.

Ένας ξύλινος σκελετός μιας ομπρέλας της παραλίας που το  πάθημά του ή αν θέλετε η ζωή του αντικατοπρίζει τη ζωή των Βατερών.