Προσκύνημα
Από την Τέσση Χατζόγλου
Μ ένα κερί στο χέρι προσκυνώ
αυτό που λέγεται ζωή, στην πλάτη μου σταυρός,
στης εκκλησιάς το ιερό καντήλι αναμμένο
Τόσες αδέσποτες ευχές
κυκλοφορούνε σαν μορφές
σ’ ένα λαβύρινθο με δάκρυα βρεγμένο
κ μ’ ένα τάμα στο λαιμό καρφιτσωμένο.
*
Τα καντηλάκια τρεμοσβήνουν τις βραδιές
σιωπές με δάκρυα, ντυμένες οι ενοχές
και το λιβάνι μυρωδάτο να ξορκίζει
τα σκοτεινά θέλω και Πρέπει που τολμούν
στο σκαλοπάτι της καρδιάς να παραβγούν
σε μια τρεχάλα που το 2ο κερδίζει.
Στα σκοτεινά, η ανασφάλεια φωτίζει.
*
Βάζω το κάρβουνο στη φλόγα να καεί
πάνω στην πλάτη της Ελπίδας μιαν ευχή
βάζω τη δύναμη και φύσημα να ανάψει
να την αρπάξει ένα Χέρι Δυνατό,
που το ανέφικτο το κάνει εφικτό,
μαζί με όσα στο μυαλό μου έχω τάξει.
Μαζί με κείνα στην καρδιά που έχω στάξει.
