Νωρίς χτες βράδυ μια ομάδα 15-20 παιδιών (του Δημοτικού και των πρώτων τάξεων του Γυμνασίου) διαδήλωναν στον κεντρικό (και όχι μόνο) δρόμο του χωριού φωνάζοντας “θέλουμε …” Το θέλουμε το καταλαβαίναμε όσοι έτυχε να παρευρισκόμαστε. Το υπόλοιπο ταλαιπωρηθήκαμε λίγο για να το αποσαφηνήσουμε και τελικά το σύνθημα ήταν“Θέλουμε και τάπητα”
Να δούμε το (πολύ σημαντικό) θέμα που υποκρύπτεται στο σύνθημα από την αρχή. Ύστερα απ’ την εύκολη (για τους αρμόδιους) λύση του κλεισίματος της παιδικής χαράς τα παιδιά του χωριού βρέθηκαν άστεγα και …κυνηγημένα. Δεν έχουν έναν τόπο να παίξουν, να συναντηθούν, να …μαλώσουν, να ξεδώσουν!
Σε όποιο σημείο του χωριού αποφασίσουν να παίξουν δέχονται τις παρατηρήσεις (πότε κομψές και πότε άκομψες) των ανθρώπων της γειτονιάς που τους απαγορεύουν τη χρήση του κοινόχρηστου χώρου διότι ενοχλούν. Ύστερα από υπόδειξη κάποιων ενήλικων τα παιδιά κατέφυγαν στο χώρο που αγοράστηκε πριν λίγα χρόνια για πάρκινγκ. Εκεί δίπλα στους κάδους με τα σκουπίδια (και τα χύμα) τράβηξαν τα ξερόχορτα στις άκρες (φτιάχνοντας έτσι με τους γραμμικούς σωρούς των) τις εξωτερικές γραμμές του γηπέδου τους, έβαλαν και από δυο πέτρες για να ορίσουν τα γκολπόστ και έφτιαξαν το γηπεδάκι τους.
Σε χώρο που προρίζεται για άλλη χρήση (άκουσα ότι ίσως σύντομα ασφαλτοστρωθεί), σε χώρο με έντονη μερικές μέρες δυσοσμία, πλούσιο σε μύγες (ίσως και σε μικρόβια) και χωρίς φωτισμό. Τα παιδάκια όμως όλα αυτά τα παράβλεψαν και αυτό που ζητούσαν από το τοπικό συμβούλιο και προπαντός την τοπική κοινωνία ήταν να …στρωθεί το γηπεδάκι τους με τάπητα!
Αν αυτό είναι υπερβολικό δεν είναι καθόλου υπερβολική η απαίτησή τους να αποκτήσουν ένα δικό τους χώρο. Ένα χώρο παιχνιδιού και αθλοπαιδιάς. Για να ξεφεύγουν κάποιες ώρες απ’ τις μικρές και μεγάλες οθόνες!
