Έτσι μου τον χαρακτήρισαν οι παλιότεροι που τον είχαν γνωρίσει. Είχε φύγει στις αρχές του 20ου αιώνα στο εξωτερικό (Αφρική) όπου ύστερα από κάποιοα χρόνια επανήλθε αρκετά πλούσιος. Τα χρήματα που είχε φέρει τα μετέτερεψε (για ασφάλεια) σε μάρκα (ή κατ’ άλλους σε ρούβλια) Οι συνθήκες όμως άλλαξαν. Το μάρκο (της ηττημένης Γερμανίας του Α’ παγκόσμιου πολέμου) υποτιμήθηκε. (Σύμφωνα με τη δεύτερη άποψη η υποτίμηση του ρουβλιού οφείλονταν στην Οκτωβριανή Επανάσταση) Αυτά είχαν ως αποτέλεσμα να χάσει σημαντικό μέρος της περιουσίας του αλλά και πάλι στη φτωχική Ελλάδα και ιδιαίτερα στο χωριό μας εξακολουθούσε να θεωρείται (και να είναι πλούσιος)
Έχτισε τη “βίλα του” στο “Λιβάδι” (υπάρχει το κτίριο και σήμερα κάτω απ’ τον Άγιο Θόδωρο), και ζούσε εκεί έχοντας υπηρεσία (ή υπηρέτρια) για τις φροντίδες του σπιτιού. Κυκλοφορούσε πάντα ντυμένος στην τρίχα παρέα με το σκύλο του και διοργάνωνε στο σπίτι του εξαιρετικά γλέντια προσκαλώντας “τραγουδίστριες” από τη Μυτιλήνη.
(Δεν έχει σχέση με το Καφενείο του Σαμαρά, όπου σήμερα στεγάζεται η Βιβλιοθήκη)
(φωτ. αρχείο Κώστα Λέσβιου)
