Στο ελαιοτριβείο

Η επίσκεψη στο ελαιοτριβείο ασκούσε πάντα μια γοητεία και μια προσμονή. Όταν είμασταν μικρά παιδιά η προσμονή ήταν πότε θα έρθει η ώρα για την πολυθρύλητη καπίρα. Να στέκεσαι δίπλα στο μαγκάλι και να οσμίζεσαι το ψημένο (και συνήθως λίγο καμμένο ψωμί). Και να σφίγγεις στη χούφτα σου το χαρτί με τη ζάχαρη περιμένοντας πότε θα έρθει η στιγμή να τρέξει το δικό σας λάδι. Να παρατηρείς τον πατέρα να βάζει το ψωμί  κάτω απ’ την έξοδο του λαβάλ καταβρέχοντάς το με το μυρωδάτο λάδι. Να σκορπάς ο ίδιος τη ζάχαρη πασπαλίζοντάς το και να το τρως με βουλιμία αδιαφορώντας για το λάδι που έσταζε επί δικαίων (δάπεδο) και αδίκων (τα ρούχα σου)

Όταν μεγαλώσαμε και επισκεπτόμαστε πια το ελαιοτριβείο ως παραγωγοί η προσμονή έγκειται στο να δεις ποια είναι  η απόδοση των κόπων σου. “Πόσο πήγαν οι δικές σου;” η συνηθισμένη ερώτηση στον προηγούμενο. Τι οξύτητα έβγαλες; Και να περιμένεις ότι και το δικό σου θα πάει καλά και με καλή οξύτητα. Να κοιτάζεις τη ροή του λαδιού στη έξοδο του λαβάλ και πότε να σου φαίνεται αδύναμη απογοητεύοντάς σε και πότε να τη βλέπεις να δυναμώνει φέρνοντας το χαμόγελο στα χείλη.

Δεν έχει σημασία αν έχεις πολλές ή λίγες ελιές, αν είσαι μεγάλος ή μικρός παραγωγός. Η ώρα του αλέσματος είναι η ώρα της αλήθειας.

Και στη συνέχεια στο λογιστή για την εκκαθάριση!Πρώτα θα γίνει ο υπολογισμός για την απόδοση -ασχετα αν τον έχεις κάνει με το μυαλό σου-, ύστερα θα γίνει η αναγγελία της τιμής ανάλογα με την οξύτητα που έχεις και στο τέλος αφού αφαιρεθούν τα αλεστικά θα μετρηθούν …τα ζεστά! Τα τελευταία χρόνια η συνήθης επωδός σις πληρωμές -με τις εξευτελιστικές τιμές του λαδιού- ήταν “κρίμα τον κόπο μας”! Φέτος κάπως καλύτερα είναι τα πράγματα.

Φυσικά μπορεί μαγκάλι να μην έχει το ελαιοτριβείο αλλά υπάρχει η τοστιέρα και η καπίρα εξακολουθεί να είναι θελκτική για όλους!

Πρόκειται για μια ξεχωριστή εμπειρία της ζωής του χωριού!