Το διπλανό έγγραφο (από το αρχείο Γιώργου Γεωργή) αναφέρεται σε μια συμφωνία ανάμεσα σε μια γυναίκα από τη Βρίσα (Αικατερίνη χήρα Ευαγγέλου Γραγουδά), ιδιοκτήτρια 13 προβάτων , και ενός τσομπάνη από το Σταυρό (Παναγιώτη Βράνη Σουλακέλλη).
Από το κείμενο αυτό προκύπτουν σημαντικές πληροφορίες για την οικονομία του χωριού μας στις αρχές του 20ου αιώνα (1920). Η πιο σημαντική κατά τη γνώμη μας είναι η αξία του (ζωικού στην περίπτωση) κεφαλαίου σε αντίθεση με την υποβαθμισμένη εργατική δύναμη.
Ο Σουλακέλλης θα συντηρεί και θα εκμεταλλεύεται για ένα χρόνο τα ζωντανά και θα αποδίδει στην ιδιοκτήτρια 5 αρνιά, 25 οκάδες τυρί στο λάδι, 25 μυζήθρες και 6,5 μαλλιά.
Από το συμφωνητικό αυτό προκύπτει επίσης η αξία της πρώτης ύλης “μαλλί προβάτου” η οποία (καθώς και το δέρμα ζώου) εμπορεύονταν μέχρι τις αρχές του δεύτερου μισού του 20 ου αιώνα.
Άξιος παρατήρησης είναι ο όρος ότι τα πρόβατα θα είναι “σιδηροκέφαλα“, με την επεξήγηση ότι αν κάποιο ζώο ψοφήσει ή κλαπεί ο τσομπάνος έχει την υποχρέωση να το αναπληρώσει με ένα αρνί. Ενώ αν ένα πρόβατο μείνει στείρο τότε τη ζημιά θα την επωμιστούν εξ ημισείας οι δυο συμβαλλόμενοι.
Εξ ημισείας επωμίζονται και το φόρο προβάτων που υπήρχε επί Τουρκοκρατίας και βλέπουμε ότι εξακολουθούσε να υπάρχει.
Τέλος άξιο προσοχής είναι και το ότι και οι δυο συμβαλλόμενοι είναι αναλφάβητοι και γι’ αυτό και για τους δυο υπογράφει ο Πρόεδρος της Κοινότητας “Βρίσσας” Παναγιώτης Περρής.
