Το “τώρα” το περιγράψαμε στην ανάρτησή μας με τον τίτλο “Ασυδοσία” Για το άλλοτε βλέπουμε στο βιβλίο “Σελίδες από την Ιστορία της Κοινότητας Βρίσας 1940-1998”:
- Τη δεκαετία του 1950 από το Κοινοτικό Συμβούλιο καταργήθηκε το έθιμο της κοινής βόσκησης των ζώων ύστερα από αιτήματα των Συνεταιρισμών, του συλλόγου κτηματιών και αναφοράς 222 κατοίκων. Απαγορεύτηκε η βόσκηση ζώων σε ξένες ιδιοκτησίες χωρίς τη γραπτή άδεια των ιδιοκτητών εκτός απ’ το διάστημα απ’ το τέλος της ελαιοσυλλογής μέχρι αρχές Ιουνίου. Η επιτήρηση των παραπάνω ανατέθηκε σε 5 αγροφύλακες. Παράλληλα καθορίστηκαν και δυο πραγματογνώμονες για την αποτίμηση των ζημιών και γενικά των αγροτικών διαφορών. Αυτοί πληρώνονταν από τους αντίδικους 10.000 δρχ (ο καθένας) αν η μετακίνησή τους γινόταν σε απόσταση μέχρι 3 χιλιόμετρα και 20.000 αν η απόσταση ήταν μεγαλύτερη (τα ποσά σε παλιές πληθωρικές δραχμές)
- Τη δεκαετία του 60 και συγκεκριμένα το 1965 (πρόεδρος της Κοινότητας ο Ευάγγελος Ταξείδης) θεσπίζεται από την Κοινότητα αγορονομική διάταξη για τη βόσκηση των ζώων, όπου μεταξύ άλλων αναφέρεται:”Οι κάτοχοι οικόσιτων αιγών και μεγάλων ζώων υποχρεούνται όπως έχουσι ταύτα δεμένα δια σχοινίου ή φέρουσιν φίμωτρον κατά την αναχώρησιν εκ της οικίας μέχρι του τόπου βοσκήσεως. Κατά την βόσκησιν των αιγών δέον να έχουσιν τους δύο πόδας (εμπρόσθιον και οπίσθιον) δεδεμένους διασχοινίου από της κεφαλής (μετανισμένας).
Από την καταπίεση ανθρώπων και ζώων(άλλοτε) στην καταπάτηση των ιδιοκτησιών (τώρα)!
Αυτα μου αρεσουν να τα μνημονευουμαι ειναι ιστορια του χωριου μας